This Armenian poem is dedicated to Vahe, a young man, who was born blind, who attended the Haigazian University, and was able to graduate, after conquering many difficulties, only for cancer to take his life after one week of his graduation. His life touches many...
Հարց տուինք ինչո՞ւ ասանկ եղաւ, հազիւ թէ հասաւ գագաթին, մահն եկաւ իրեն առաւ տարաւ:
Ըսինք ինչպէ՞ս կրնայ իր ուսումը շարունակել, առանց տեսողութեան իր առօրեան անցնել:
Արդեօ՞ք պիտի կրնայ հասնիլ, անցնել քննութիւնները իր:
Մենք որ կը գանգատինք ամէն ինչին, ուր մնաց ինք որ կը դիմագրաւէ իր հարցերը առանցին:
Անցան գացին օրերը, ու հասաւ բարաց այդ օրը:
Ելաւ Վահէն բեմին վրայ, ելան մարդիկ ոտքի վրայ:
Ծափն ու սլոցը ամէն կողմէն, կը լսուէր բարձրաձայն ու աշխոյժօրէն:
Չի կրցայ զսպել իմ տրտունչը, իջաւ առաջին իմ արցունքը:
Հաւատացի որ Աստուած կայ, ով Տէր այսպիսի բան կ՛ըլլա՞յ:
Հարց տուի ինչո՞ւ ասանկ եղաւ, հազիւ թէ հասաւ գագաթին, մահն եկաւ իրեն առաւ տարաւ:
...
Գնաց, գնաց երբ դեռ երիտասարդ էր, երբ դեռ նոր յաղթած էր,
երբ դեռ բոլորս ապշեցուցած էր:
Գնաց առանձին, գնաց մինակ, բայց գնաց խիզախ ու ճակատաբաց,
ձգելով մեզ բոլորս բերանաբաց:
Ձգեց ամէն մէկուս քով հետք մը, թաքնուած յատուկ տեղ մը,
հոն ուր հոգին կ՛երերայ, հոն ուր հոգին շունչ կը ստանայ:
Գնաց... գնաց... գնաց Վահէն:
Ռաֆֆի Չիլինկիրեան
Հարց տուինք ինչո՞ւ ասանկ եղաւ, հազիւ թէ հասաւ գագաթին, մահն եկաւ իրեն առաւ տարաւ:
Ըսինք ինչպէ՞ս կրնայ իր ուսումը շարունակել, առանց տեսողութեան իր առօրեան անցնել:
Արդեօ՞ք պիտի կրնայ հասնիլ, անցնել քննութիւնները իր:
Մենք որ կը գանգատինք ամէն ինչին, ուր մնաց ինք որ կը դիմագրաւէ իր հարցերը առանցին:
Անցան գացին օրերը, ու հասաւ բարաց այդ օրը:
Ելաւ Վահէն բեմին վրայ, ելան մարդիկ ոտքի վրայ:
Ծափն ու սլոցը ամէն կողմէն, կը լսուէր բարձրաձայն ու աշխոյժօրէն:
Չի կրցայ զսպել իմ տրտունչը, իջաւ առաջին իմ արցունքը:
Հաւատացի որ Աստուած կայ, ով Տէր այսպիսի բան կ՛ըլլա՞յ:
Հարց տուի ինչո՞ւ ասանկ եղաւ, հազիւ թէ հասաւ գագաթին, մահն եկաւ իրեն առաւ տարաւ:
...
Գնաց, գնաց երբ դեռ երիտասարդ էր, երբ դեռ նոր յաղթած էր,
երբ դեռ բոլորս ապշեցուցած էր:
Գնաց առանձին, գնաց մինակ, բայց գնաց խիզախ ու ճակատաբաց,
ձգելով մեզ բոլորս բերանաբաց:
Ձգեց ամէն մէկուս քով հետք մը, թաքնուած յատուկ տեղ մը,
հոն ուր հոգին կ՛երերայ, հոն ուր հոգին շունչ կը ստանայ:
Գնաց... գնաց... գնաց Վահէն:
Ռաֆֆի Չիլինկիրեան